Finał 5. Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej
16 – 18 listopada
Sztuka „Popiełuszko.Czarna msza” Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk laureatką GND 2012
Teatr Miejski w Gdyni informuje, że Kapituła Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w składzie: Maja Kleczewska, Jacek Kopciński (przewodniczący Kapituły), Grzegorz Niziołek, Jacek Sieradzki i Jerzy Stuhr, na posiedzeniu w dniu 18 listopada 2012 roku nagrodę główną tegorocznej edycji GND, w wysokości 50 tysięcy złotych większością głosów postanowiła przyznać Małgorzacie Sikorskiej-Miszczuk za sztukę „Popiełuszko. Czarna msza”.
Kapituła docenia wagę indywidualnego podejścia Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk do tak trudnego tematu, jakim w najnowszej historii Polski pozostaje działalność i śmierć księdza Jerzego Popiełuszki. Wyrażone w sztuce wezwanie jednej z postaci: „niech pan stworzy choćby odrobinę przestrzeni w sobie na przyjęcie moich odpowiedzi” Kapituła uznała za najważniejszy i godny podkreślenia cel dramatopisarki, który został przez nią osiągnięty.
Kapituła pragnie jednocześnie podkreślić wartość wszystkich dramatów, które znalazły się w ścisłym finale konkursu, i wyrazić nadzieję na ich realizację na wielu polskich scenach.
Czytania i szkice sceniczne najlepszych sztuk zgłoszonych do konkursu!
Najnowsza polska dramaturgia w poszukiwaniu doskonałej formy i … widza.
Improwizacje, dyskusje, debaty z udziałem autorów i reżyserów.
GDYŃSKA NAGRODA DRAMATURGICZNA została ustanowiona w 2007 roku przez Prezydenta Miasta Gdyni, Wojciecha Szczurka. Jej laureat, wyłaniany w trybie trzyetapowego konkursu, otrzymuje statuetkę i 50 tysięcy złotych.
Laureatami minionych edycji GND są:
Zyta Rudzka Zimny bufet (2011)
Julia Holewińska Ciała obce (2010)
Mariusz Bieliński Nad (2009)
Magda Fertacz Trash Story (2008)
Kapituła Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej:
Maja Kleczewska, Jacek Kopciński, Grzegorz Niziołek, Jacek Sieradzki, Jerzy Stuhr, Anna Zalewska-Uberman (sekretarz Kapituły)
Komisja Artystyczna:
Anna Zalewska-Uberman, Bogdan Ciosek, Wojciech Owczarski
Biuro GND: Marta Jezierna, Marzena Szymik-Mackiewicz, Ewa Wojciechowska - Chodorek
Zakład doświadczalny Solidarność – Szymon Bogacz
Szymon Bogacz otwiera swój dramat za pomocą baśniowej formuły: To było bardzo dawno temu. Za siedmioma górami i za siedmioma lasami… Tym samym daje sygnał, że będzie to opowieść o czasie przeszłym i wydarzeniach, które z dzisiejszego punktu widzenia, wydają się trochę nierealne, a może nawet mityczne. Zakład doświadczalny jest bowiem próbą zmierzenia się autora z legendą Solidarności. Dzieje tego wyjątkowego ruchu wolnościowego autor opowiada za pomocą Grażyny, fikcyjnej postaci, której imię celowo zapożycza od Mickiewiczowskiej bohaterki. Instalując w centrum dramatu postać Grażyny, Bogacz świadomie pozbawia ją jednak głosu. Niepojawiająca się na scenie nawet na moment córka akowca i wnuczka bohatera wojennego, żarliwie kontynuująca patriotyczne tradycje, jest bezsprzecznie dobrym materiałem na literacki monument. Buduje go chór postaci, które Grażyna spotkała w ciągu swojego życia. Z montażu wspomnień i komentarzy jej krewnych, przyjaciół i współpracowników stopniowo tworzy się portret kobiety czynu i wiary – współczesnej heroiny. Dramat Bogacza stanowi przykład teatru epickiego, zdominowanego przez żywioł narracji. Przedstawione w utworze węzłowe punkty w biografii młodej kobiety (ukończenie studiów, podjęcie pracy, internowanie, powrót do domu), historyczne wydarzenia (strajki robotnicze, stan wojenny, wizyta papieska) i rozmaite światopoglądy wchodzą ze sobą w dialog, często polemiczny. Z tej polifonicznej retrospektywy wyłania się krytyczny obraz społeczeństwa próbującego odnaleźć się w rzeczywistości będącej w stanie wrzenia. Bogacz nadszarpuje etos Solidarności, bezlitośnie punktując nadużycia władzy: nepotyzm, pijaństwo, nieróbstwo, szastanie związkowymi pieniędzmi. Autor poddaje też demitologizacji piękne wolnościowe rozmowy, będące po prostu spotkaniami przy wódce, czy nic nie warte śpiewogry aktorów promowane jako bohaterskie występy ku czci Ojczyzny. W opisanych przez Bogacza czasach polityczno-społecznego fermentu, Solidarność jawi się jako wielonurtowy, poszukujący dopiero swej tożsamości ruch wspólnotowy, skazany na błędy i po ludzku niedoskonały. Zakład doświadczalny Solidarność ukazuje jak zwykły człowiek staje się wciągniętym w wir historii obiektem doświadczalnym albo też, w jaki sposób od tych uwikłań może się uwolnić. Ostatnia scena dramatu rozgrywa się nigdzie, czyli tam, gdzie Grażyna nie jest już obarczona patriotycznym brzemieniem i gdzie być może spełnia się marzenie o zwykłym, normalnym życiu.
Szymon Bogacz studiował na Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, był muzykiem orkiestrowym, grał na trąbce w takich orkiestrach jak Sinfonia Varsovia, Filharmonia Narodowa, Polska Orkiestra Radiowa w Warszawie. W teatrze debiutował dramatem Stosunki damsko-męskie (Teatr Zakład Krawiecki we Wrocławiu, 2006). Sztuka W imię Ojca i Syna znalazła się w finale ogólnopolskiego konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną 2009 i miała dwie realizacje – w Teatrze im. W. Gombrowicza w Gdyni (2010) pod tytułem Wszystko, co chcielibyście powiedzieć po śmierci ojca, ale boicie się odezwać i w Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach (2011). Allegro moderato to kolejna sztuka Bogacza, która została zakwalifikowana do półfinału Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (pod pierwotnym tytułem Marta). Jej prapremiera miała miejsce na deskach Teatru na Woli w Warszawie (Scena Przodownik, 2011), a także znalazła się w finale 18. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (sam tekst). W 2012 roku w Teatrze Rampa w Warszawie wystawiono jego sztukę Być jak Frank Sinatra, a w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Płocku została zrealizowana sztuka Trzech mężczyzn w różnym wieku. Szymon Bogacz pisze także prozą. W 2009 w wydawnictwie W.A.B. ukazała się jego debiutancka książka Koło kwintowe, za którą został nominowany do dolnośląskiej nagrody kulturalnej WARTO w 2010 roku, a w grudniu 2011 r. w antologii Zemsta jest kobietą (wydawnictwo JanKa) ukazało się jego opowiadanie Naga. Szymon Bogacz był stypendystą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, pisze skecze do Kabaretu na Koniec Świata, a także jako absolwent scenariopisarstwa na PWSFTViT w Łodzi, próbuje swoich sił w pisaniu scenariuszy filmowych.
Śmierć Kalibana – Magda Fertacz
Sztukę Magdy Fertacz, która zgodnie z ironicznym przypisem poczynionym przez samą autorkę, została napisana dla pieniędzy, należy umieścić w nurcie literatury postkolonialnej. Symbolem kolonizowanych ludów, a zarazem spadkobiercą szekspirowskiego Kalibana, w tekście dramatu staje się czarny Haitańczyk, który poćwiartował i połknął swojego syna, by ochronić go od niewolnictwa, bo jak sam mówi:- Lepiej zjeść dziecko niż sprzedać dziecko. Zafascynowany architekturą slamsów Dobry organizuje konkurs na najbardziej pomysłowy self-house. Jego zwycięzcą zostaje Czarny, odkupiony w nagrodę przez Polaka-Artystę. Czarny kanibal wraz z oczekującym na przeszczep serca Zwykłym Człowiekiem, zostają umieszczeni w galerii, stając się obiektami nowatorskiego eksperymentu artystycznego, który bardzo szybko przekształca się w prawdziwą grę o życie. Decyzją telewidzów, śledzących performance on-line, Czarny zostaje bezlitośnie rozczłonkowany. Projekt całkowitego unicestwienia czarnego bio-obiektu przerywa niespodziewanie pojawienie się albańskiego mściciela. Mężczyzna z gorejącą blizną wprawdzie rozwala czarny kadłub, ale wówczas z trzewi kanibala wypada jego syn, by na gruzach sztuki odtańczyć swój plemienny taniec i zaśpiewać wojenną pieśń. Autorka Śmierci Kalibana poprzez wprowadzenie Czarnego w kulturową przestrzeń, bada napiętą granicę między życiem i sztuką, między żywym ciałem i percepcją jego obrazu, między artystą i zwykłym człowiekiem. Konfrontując z kolei narrację białej chórzystki, upajającej się własnym, europejskim dziedzictwem kulturowym oraz protest songi nielegalnych i wykluczonych imigrantów (jak Samba Sprzątającej, zmuszonej do wynajęcia swojego brzucha białym), Fertacz odsłania nowe oblicze rasizmu i uwikłanie w wyzysk każdego z nas. Spadkobiercą dawnych kolonizatorów okazuje się bowiem również polski artysta-performer. Ów cywilizowany Europejczyk i współczesny Zbawiciel narodów, pozornie stwarzając przestrzeń wolności Haitańczykowi, sam wpada w czarną otchłań narodowych martyrologii.
Magda Fertacz – dramatopisarka, scenarzystka. Pierwsza laureatka Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2008 za dramat Trash Story, którego inscenizacja znalazła się w finale Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Finalistka konkursu Stuckemarkt 2012. Zadebiutowała sztuką Kurz, wyróżnioną w konkursie Radom Odważny (2005) i wystawioną w Teatrze Narodowym w Warszawie (2008). Kolejna sztuka Absynt (2005) została wystawiona przez Teatr Laboratorium Dramatu w Warszawie i zdobyła drugie miejsce na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@Port w Gdyni oraz wyróżnienie w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Również sztuka dla dzieci Białe Baloniki (Teatr Pinokio Łódź, 2010 i Teatr Współczesny Szczecin, 2011) znalazła się w finale Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Współautorka głośnych III Furii w reżyserii Marcina Libera. Ostatni jej tekst Warszawa – Grabiny 6.12 miał swoją premierę w Teatrze Imka w Warszawie (2012). Obecnie pracuje nad tekstem, na podstawie reportaży Wojciecha Tochmana. Premiera w reżyserii Marcina Libera odbędzie się w Teatrze Studio w Warszawie. Sztuki Magdy Fertacz zostały przetłumaczone na język rosyjski, bułgarski, serbski, węgierski, szwedzki, niemiecki, czeski, słowacki, hebrajski, rumuński, angielski. Były publikowane i wystawiane w Polsce i za granicą.
Joanna Szalona; Królowa – Jolanta Janiczak
Joanna Szalona; Królowa jest niezwykle współczesną, choć opowiedzianą z perspektywy wieków, fantazją historyczną na temat Joanny Kastylijskiej, zwanej Szaloną. Autorka napisała ją bólem i krwią niezwykłej kobiety – neurasteniczki i rebeliantki, wyznawczyni religii miłości, wykraczającej poza ramy swojej epoki. Córka katolickich monarchów: Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego, padając ofiarą wyroków losu, urodzenia i przypadku, zostaje żoną Filipa Pięknego, a wkrótce matką Karola V. Wychowana w fanatycznej wierze, zakleszczona w formie córki i żony, ta królowa z odzysku natychmiast uzależnia się od seksu ze swoim mężem. Opętanie zaborczą miłością i obsesyjna zazdrość prowadzą bohaterkę do całkowitego wyrzeczenia się siebie i utraty podmiotowości: Ja nie jestem (…) moim podmiotem jest on. Ja nim myślę, nim wstaję, nim nie jem – obwieszcza Joanna. Po śmierci Filipa, Królowa nie tylko zabrania pochowania zwłok męża, ale dopuszcza się również aktów nekrofilii, wierząc, że jej namiętne uczucie wskrzesi trupa. Uzależnienie Joanny od silniejszej niż śmierć miłości symbiotycznej, prawdopodobnie doprowadza ją do obłędu i ostatecznie skutkuje utratą władzy i symbolicznym wyrzuceniem Królowej poza margines społeczeństwa. Jak podają „suche fakty”, następne pięćdziesiąt lat Joanna miała spędzić w twierdzy Tordesillas. Niespójna i poszarpana narracja dramatu Jolanty Janiczak, prowadzona przez wszystkie postaci, została zdominowana przez dyskurs cielesny. Jego podmiotem w tekście jest ciało ponowoczesne, które autorka stawia w roli odbiorcy wrażeń zmysłowych. Niemal wszyscy bohaterowie, kierowani neurotyczną potrzebą kochania, czynią swoje ciała narzędziami przyjemności seksualnej lub gastronomicznej. Filip, ulegając podszeptom upersonifikowanej przez Janiczak Wolności, zdradza żonę z hordą kochanek, zaś upodlony genetycznie Karol poddając się dyktaturze żarcia, zaczyna cierpieć na syndrom jedzenia kompulsywnego. Kulturowe uwikłanie w ciało bohaterów żyjących w represyjnym systemie społecznym, pozwala autorce jeszcze silniej wyeksponować bachtinowski dół materialno-cielesny. Bohaterowie dramatu bez żadnych zahamowań mówią o wyrzygiwaniu podrobów i cieknących bolących ranach. Fizjologia i cielesność stają się obszarami zniewolenia. Joanna jest przecież zarówno ofiarą ojca pedofila jak i męża rozpustnika czy syna, który przy porodzie niemal rozerwał matkę na strzępy. Obsesyjnie trawiące wszystkie traumatyczne przeżycia ciało bohaterki, z czasem zamienia się w prosektorium, a jej biografia utkana z suchych faktów i fantazji autorki staje się uryną historii.
Jolanta Janiczak – absolwentka psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, dramaturg i dramatopisarz. Jest autorką dramatów: James Bond: – Świnie nie widzą gwiazd (Teatr im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2010), Joanna Szalona; Królowa (Teatr im. S. Żeromskiego w Kielcach, 2011), Ofelie (Teatr im. W. Horzycy w Toruniu, 2011), Tak powiedział Michael J. (Teatr Wybrzeże Gdańsk, 2012). Od 2008 roku współpracuje, jako dramaturg, z Wiktorem Rubinem, współtworząc oryginalny język teatralny: Cząstki elementarne (Teatr Polski Wrocław, 2008), Lalka (Teatr Polski Wrocław, 2008), Orgia (Teatr Wybrzeże Gdańsk, 2010), James Bond: – Świnie nie widzą gwiazd (Teatr im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2010), Emigranci (Teatr Łaźnia Nowa Kraków, 2011), Joanna Szalona; Królowa (Teatr im. S. Żeromskiego w Kielcach, 2011), Ofelie (Teatr im. W. Horzycy w Toruniu, 2011). Z Wiktorem Rubinem adaptowali: Drugie zabicie psa Marka Hłaski, Cząstki elementarne Michela Houellebecqa i Lalkę Bolesława Prusa, za którą otrzymali wyróżnienie na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska” 2009.
Na IV Międzynarodowym Festiwalu Boska Komedia w Krakowie 2011 otrzymała wyróżnienie za dramaturgię do spektaklu Joanna Szalona; Królowa.
Zgaga – Ewa Madeyska
Dramat Ewy Madeyskiej Zgaga rozgrywa się w małym miasteczku, znamiennie ochrzczonym przez autorkę Kurdupiem. Losy jego mieszkańców są ze sobą w przedziwny sposób sprzęgnięte, połączone łańcuchem wzajemnych zależności, nienawistnych uczuć i skrywanych głęboko tajemnic. I chociaż oś fabularną tekstu stanowi odbywająca się w czasie teraźniejszym, interwencyjna rozmowa Kuratorki z Heleną i Tadeuszem – rodzicami niedostosowanej społecznie, udającej psa, niespełna szesnastoletniej Zuzanny, to i tak najważniejsze są sceny retrospektywne rozgrywające się w pamięci bohaterów dramatu. Madeyska przy pomocy krótkich, często zestawionych kontrapunktowo, filmowych scen, wsysa nas w niemożliwą do wymazania traumatyczną przeszłość bohaterów. Dla Kuratorki niezabliźnioną raną pozostanie usunięcie dziecka przez miejscowego ginekologa-rzeźnika. Ów lekarz, nigdy nie zapomni, że w oczach matki pozostanie jedynie żałosnym synem wybitnego ojca, konusem, który przestał rosnąć w wieku dziesięciu lat. Życie Heleny zdominuje uczucie bezbrzeżnego wstydu – największego kłamstwa katolików. Ta ubezwłasnowolniona przez męża kobieta, nieślubne dziecko księdza i sprzątaczki, już nigdy nie zdoła wyprzeć się swojego pochodzenia ani córki-suki. Bolesne wspomnienia drapieżnie wdzierają się w teraźniejszość i odciskają wieczne piętno na mieszkańcach Kurdupia, które staje się współczesną Sodomą, polskim Dogvill. Bohaterowie dramatu nie potrafiący zbudować trwałych więzi, bezrefleksyjnie oddają się uciechom cielesnym i hołdują najniższym instynktom. W tym kontekście Zgaga wydaje się być dramatem demaskatorskim. Autorka zawarła w nim przedstawioną w krzywym zwierciadle, posuniętą do granic absurdu wizję zdehumanizowanego świata i skarlałego społeczeństwa, pozbawionego oparcia w postaci zasad moralnych czy religijnych. W świecie Madeyskiej społeczeństwo przypomina wilczą sforę, w której mężczyzna jest samcem, kobieta suką, dom psiarnią, a wychowanie, w najlepszym wypadku, tresurą. W tym strasznym świecie nie ma miejsca na resentymenty. Rodzina przestaje być ostoją i pełnić rolę azylu, gdyż jest w stanie permanentnego kryzysu. Zgaga została pomyślana jako sztuka dla trzech aktorów, by jeszcze silniej podkreślić klaustrofobiczne uwięzienie w rodzinnej strukturze matki, ojca i dziecka. Choć wzięta w nieco ironiczny nawias, nie przypadkiem w dramacie przywołana zostaje przecież teoria ustawień Berta Hellingera. Relacje rodzinne są zaburzone od pokoleń. Dzieci płacą za błędy swoich rodziców. Życie Zuzanny, która nosi imię po ukochanym psie swojego ojca, jest naznaczone tragedią od momentu narodzin, a nawet wcześniej, za sprawą rodzinnych korzeni. Dziewczyna, będąca niechcianym owocem wynaturzonej miłości, dziedziczy po psie nie tylko imię, ale i smutny los: Ty jak z filmów Disneya jesteś (…) Taka pierdolnięta. Krzyżówka genetyczna. Bez rozwiązania. Bez rasy i klasy – mówi o przyjaciółce Natalia. Dojrzewająca w spsieniu, tropiąca zaburzonego seksualnie ojca-ekshibicjonistę i chodząca na szkolenie dla psów obronnych Zuzanna staje się karykaturalnym odbiciem natury swoich rodziców, ich zgagą. Czym zatem jest prowokacyjny psi performance Zuzanny i akty samookaleczenia, których się dopuszcza? Odchyleniem od normy czy skowytem zagubionego, nieszczęśliwego dziecka wołającego o miłość?
Ewa Madeyska – absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim, doktor nauk humanistycznych, literaturoznawczyni. Absolwentka Studium Scenariuszowego PWSFTiTV w Łodzi oraz Laboratorium Scenariuszowego (w Studio im. Andrzeja Munka). Autorka nominowanej w 2008 r. do literackiej Nagrody Nike powieści pt. Katoniela. Autorka opowiadań, a także artykułów naukowych. Redaktorka w „Gazecie Wyborczej” i w „Dzienniku”. Uczestniczka międzynarodowego, literackiego programu stypendialnego „Dagny” ufundowanego przez Stowarzyszenie Willa Decjusza. Wykładała scenariopisarstwo na Kursie Kreatywnego Pisania w IBL PAN w Warszawie. Aktualnie prowadzi zajęcia creative writing na Gender Studies UW. Profesjonalnie zajmuje się book doctoringiem. Kończy prace nad kolejną powieścią pt. Wstydliwe.
Popiełuszko. Czarna msza – Małgorzata Sikorska-Miszczuk
Dramat Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk ukazuje ostatnie chwile życia księdza Jerzego Popiełuszki. Policyjna rekonstrukcja tragicznych wydarzeń sprzed niemal 30-tu lat, została pozbawiona przez autorkę zbędnego patosu i nachalnego moralizatorstwa, charakterystycznych nawet dla współczesnych hagiografii. Zamiast spiżowego pomnika legendarnego kapelana Solidarności, z tekstu sztuki wyłania się odpolityczniony i zeświecczony wizerunek Popiełuszki, wygłaszającego trochę surrealistyczne i bezsprzecznie urzekające swym liryzmem kazania. Pierwsze traktuje o wolności i dotyka mistycznej natury miłości. Drugie kazanie, dedykowane matce i skierowane do ryb, Popiełuszko wygłasza bezpretensjonalnie i żarliwie z głębi plastikowego worka. Co zrobić z bohaterem, który bardziej przypomina świętego Franciszka z Asyżu niż ideologiczny automat katolickiego państwa? Autorka zamyka Popiełuszkę w bagażniku esbeckiego dużego fiata. Wraz z nim, w tej klaustrofobicznej przestrzeni upycha dziesięciomilionową Solidarność i obdarzonego świecką świadomością współczesnego bohatera, nazwanego Antypolakiem. Zawieszeni pomiędzy historią, mitem i pamięcią bohaterowie odbywają oniryczną, a zarazem do bólu realną podróż przez piekło lęków, zwątpień i oskarżeń. Istotnym przystankiem podczas tej ziemskiej Golgoty jest konfrontacja księdza Jerzego ze zwierzchnikami, którzy swoją obojętnością, pośrednio, przyczyniają się do wydania Popiełuszki na śmierć. W tym kontekście mordercy księdza są jedynie bezmyślnymi wykonawcami wyroków komunistycznej władzy. W finale dramatu Popiełuszce udaje się dotrzeć do sumienia Antypolaka, który odnajduje w Księdzu współczesnego orędownika prawdy i wolności. Sztuka Sikorskiej- Miszczuk nie stawia żadnej tezy. Prowokuje natomiast szereg pytań o naturę wolności oraz sens religii i wartość Kościoła we współczesnym świecie.
Małgorzata Sikorska-Miszczuk – dramatopisarka i scenarzystka. Absolwentka Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych oraz Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończyła też Studium Scenariuszowe PWSFTViT w Łodzi. Jest autorką sztuk Szajba, Śmierć Człowieka-Wiewiórki, Katarzyna Medycejska, Burmistrz, Walizka, Człowiek z Polski w czekoladzie, Zaginiona Czechosłowacja, Żelazna Kurtyna, Koniec świata, Madonna, Bruno Schulz: Mesjasz, Popiełuszko, Niezwykła podróż Pana Wieszaka (dla dzieci), a także scenariusza pełnometrażowego filmu animowanego Tytus, Romek i A’Tomek wśród złodziei marzeń (2003). Jest także współautorką sztuki teatralnej III Furie – razem z Magdą Fertacz i Sylwią Chutnik (2011), która otrzymała II nagrodę na Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy (2011). Spektakle na podstawie jej tekstów reżyserowali m.in.: Paweł Łysak, Marcin Liber, Jan Klata, Piotr Kruszczyński, Natalia Korczakowska, Michał Zadara, Anna Trojanowska, Maria Spiss, Dorota Ignatjew, Nina Guehlstorff, Katarzyna Kurzeja. Prezentowane były w Polsce i za granicą. Teksty jej sztuk zostały przetłumaczone na język angielski, niemiecki, francuski, serbski, chorwacki, czeski, rosyjski, rumuński, ukraiński, szwedzki, hiszpański, hebrajski. Czytania tekstów sztuk odbywały się w Polsce oraz w Niemczech, Francji, Szwecji, Czechach, Rosji, Rumunii, Belgii, Hiszpanii i USA.
Otrzymała liczne nagrody: wyróżnienie za tekst sztuki Śmierć Człowieka Wiewiórki podczas konkursu „ulrike” (TR Warszawa 2006) i w ramach XIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2007); za sztukę Walizka otrzymała Główną Nagrodę oraz Nagrodę Publiczności w Konkursie Metafory Rzeczywistości (2008); słuchowisko, które powstało na podstawie tekstu Walizki otrzymało Grand Prix na Festiwalu PRiTV „Dwa Teatry – Sopot 2009”; Walizka otrzymała też Główną Nagrodę w kategorii „tekst sztuki teatralnej” w XV Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2009); Szajba otrzymała II Nagrodę oraz nagrodę dziennikarzy na Festiwalu R@Port (2009). Sztuka Madonna zwyciężyła w Konkursie Teatru im. Szaniawskiego w Wałbrzychu na dramat inspirowany Zemstą Aleksandra Fredry (2009); sztuka Burmistrz znalazła się w finale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2010) oraz w finale międzynarodowego konkursu Stueckemarkt w Berlinie (2011). Sztuka Bruno Schulz: Mesjasz została wybrana przez European Theatre Convention jako jedna z najlepszych 119 współczesnych sztuk europejskich (2012).
Przygotowanie opisów dramatów: Anna Zalewska-Uberman. Wszystkie cytaty pochodzą z omawianych dramatów.
foto archiwum GND
W dniach 16-17 listopada 2012 odbędzie się czytanie powyższych dramatów. Obsada:
Małgorzata Sikorska-Miszczuk POPIEŁUSZKO. CZARNA MSZA
reżyseria: Piotr Ratajczak
obsada:
Ksiądz Jerzy Popiełuszko – Szymon Sędrowski
Antypolak – Krzysztof Grabowski
Żona – Olga Barbara Długońska
Prymas – Arkadiusz Buszko
Chór: Mordercy/ Księża – Piotr Łukawski/ Tomasz Kobiela/ Maciej Wizner
Szymon Bogacz ZAKŁAD DOŚWIADCZALNY SOLIDARNOŚĆ
reżyseria: Łukasz Chotkowski
obsada:
Dorota Lulka, Aleksandra Pisula, Marta Ścisłowicz, Małgorzata Witkowska, Piotr Chys, Bogdan Smagacki, Piotr Stramowski, Dariusz Szymaniak
Ewa Madeyska ZGAGA
reżyseria: Waldemar Raźniak
obsada:
Mąż, Nauczyciel, Ojciec męża – Rafał Kowal
Żona, Natalia, Kobieta – Matka męża, Matka żony – Elżbieta Mrozińska
Kuratorka, Zuzanna, Prostytutka – Katarzyna Z. Michalska
Magda Fertacz ŚMIERĆ KALIBANA
reżyseria: Maciej Podstawny
obsada:
Artysta (z Niehaiti czyli z Tu) – Andrzej Redosz
Zwykły Człowiek (z Niealbanii czyli z Tu) – Kornelia Trawkowska
Kobieta (z Nieriodejaneiro czyli z Tu) – Olga Barbara Długońska
Mężczyzna (z Niesomalii czyli z Tu) – Maciej Litkowski
Dobry (z Nieba czyli z Tu) – Rafał Kowal
Czarny, który połknął syna (z Haiti czyli z Tam) – Kornelia Trawkowska, Maciej Litkowski
i inni
Sprzątająca (z Rio de Janeiro czyli z Tam) – Barbara Biel
Dżemal, Jani, Mete (z Albanii czyli z Tam) – Agata Moszumańska, Olga B. Długońska, Kornelia Trawkowska
Głos Syna (z brzucha) off – Kornelia Trawkowska
Chórzystka (z plastiku) - Agata Moszumańska
Jolanta Janiczak JOANNA SZALONA; KRÓLOWA
reżyseria: Iga Gańczarczyk
muzyka: Maciej Nejman
obsada:
Joanna Szalona – Karolina Piechota
Izabela Kastylijska – Monika Babicka
Ferdynand Aragoński – Marek Tynda
Filip Piękny – Paweł Smagała
Karol V – Maciej Wizner
Niewolnik – Szymon Sędrowski
Suchy fakt – Sebastian Pawlak
Wolność – Justyna Bartoszewicz
